پائولو کازاکا مدیر گروه اتحاد برای همکاری انسانی نماینده پارلمان اروپا۱۹۹۹- ۲۰۰۹:
ساکنان اشرف باید در مقابل دستور اخراج و جابه‌جایی با هر وسیله‌ای که دارند مقاومت کنند
الکسیس دو توکویل زمانی گفت: ”وقتی گذشته دیگر چراغ راه آینده نیست، روح در تاریکی راه می‌رود“. آن‌چه دولت عراق با اشرف انجام می‌دهد شبیه چیزی است که هیتلر برای منطقه یهودیان ورشو در سال ۱۹۴۲ تدارک دید
در طول تهاجم آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳، ساکنان اشرف اعضای جنبش اصلی مقاومت ایران سازمان مجاهدین خلق ایران که در ۲۵سال گذشته در عراق پناه گرفته بودند بی‌طرف ماندند. سال بعد، همه آنها تضمینهای کتبی دریافت کردند که در مقابل تحویل داوطلبانه سلاحهایشان آمریکا از آنها محافظت خواهد کرد. ولی در اوایل ۲۰۰۹، آمریکا مسئولیت امنیت کمپ را به نیروهای عراقی واگذار کرد. از آن زمان، اشرف تحت محاصره بوده و ساکنان از خدمات اساسی نظیر خدمات مناسب پزشکی محروم شده‌اند.
قبل از این محاصره به‌عنوان یک عضو پارلمان اروپا من به تناوب بین ۲۰۰۴ و ۲۰۰۸ از اشرف بازدید کردم. من بیش از هر سیاستمدار غربی دیگر از اشرف بازدید کرده‌ام و شخصاً صدها ساکن آن را از نزدیک می‌شناسم. من هم‌چنین گزارشهای سفرهایم را برای پارلمان اروپا آماده کردم. به‌رغم تضمینهای کتبی مقامات عراقی به دولت آمریکا که همه حقوق ساکنان اشرف را رعایت می‌کنند، عفو بین‌الملل روز ۱نوامبر گزارش داد که کمپ اشرف چند بار مورد حمله نیروهای امنیتی عراقی قرار گرفته که باعث مرگ دهها تن از ساکنان و مجروح شدن سایرین شده است. عفو بین‌الملل افزود: ”نیروهای عراقی ۸آوریل به کمپ یورش بردند از قهر مفرط و آتش واقعی استفاده کردند. ۳۶تن از ساکنان شامل ۸ زن کشته شدند و بیش از ۳۰۰نفر مجروح شدند“.
به درخواست مقامات تهران، نخست‌وزیر عراق نوری المالکی ۳۱دسامبر را به‌عنوان ضرب‌الاجل بستن کمپ قرار داده و ساعت در حال تیک تاک کردن است. در ماه سپتامبر، کمیساریای عالی پناهندگی سازمان ملل اعلام کرد که ساکنان اشرف را متقاضیان پناهندگی می‌داند و از عراق خواست که ضرب‌الاجل را عقب بیاندازد تا بتواند درخواستهای پناهندگی را رسیدگی کند. با اینحال دولت عراق در هر نوبت مانع کار کمیساریا شده است. طرح عراق متفرق کردن ساکنان در تمام کشور و بعد از میان برداشتن آنها است.
دولت عراق باز سعی می‌کند جامعه بین‌المللی و مؤسسات سازمان ملل را با ارائه ”تضمینها“ بفریبد. متاسفانه، چنین تضمینهایی از طرف مقامات بی‌ارزشند. 6ساعت قبل از حمله آوریل گذشته، سفارت آمریکا در عراق تضمینهایی از دولت مالکی دریافت کرد که خشونتی نخواهد بود. نیاز به گفتن نیست که دروغ گفتن به سازمان ملل بسیار راحت‌تر از دروغ گفتن به آمریکاست. بر اساس زمینه‌های حقوقی، اخلاقی و سیاسی – آمریکا بیشترین مسئولیت را در قبال ساکنان اشرف دارد. کنگره این واقعیت را برجسته کرده است. در جریان استماع سنا در ۱۵نوامبر، سناتور کارل لوین، رئیس کمیته نیروهای مسلح گفت باید برای دولت عراق روشن کرد که یک احساس واقعی قوی این‌جا نسبت به ساکنان اشرف وجود دارد و اگر عراقیها این تعهد به ما را نقض کنند، یک تاثیر شدیداً منفی روی رابطه آنها با کنگره آمریکا می‌گذارد. متأسفانه دولت آمریکا پاسخ مناسبی به همه این نگرانیها نداده است.
در طول حمله آوریل، به‌رغم ویدئویی که به روشنی جوخه‌های آتش را نشان می‌داد که شهروندان بی‌سلاح را به قتل می‌رساند و خودروهای زرهی آنها را له می‌کنند، موضع رسمی عراق اول این بود که تلفاتی نبوده است و وقتی نمی‌شد جسد دهها پناهنده بی‌دفاع را انکار کرد، دولت عراق گفت آنها خودکشی کرده‌اند. اگر ساکنان اشرف در گروههای کوچک متفرق شوند، بدون دوربین و تلفن، مقامات عراقی خواهند توانست آنها را شکنجه کنند و به قتل برسانند و بعد هم ادعا کنند خودکشی کرده‌اند. این بار بدون شواهدی که دروغهای آنها را افشا کند.
بنابراین طرح عراق بسیار شبیه به طرح هیتلر و حکومت رایش سوم در ورشو است. این طرح قرار بود ۲۲ ژوئیه ۱۹۴۲ شروع شود. در آن زمان ساکنان منطقه مورد نظر رایش سوم تصمیم گرفتند در ورشو باقی بمانند. نتیجه نهایی، یک درگیری تراژیک بود اما جهان توانست ببیند چه چیزی دارد اتفاق می‌افتد.
اکنون ساکنان اشرف اگر تضمینهای از دولت عراق را باور کنند باید به خودکشی تن بدهند. در غیراینصورت باید مانند مقاومین ورشو در مقابل دستور اخراج و جابه‌جایی با هر وسیله‌ای که دارند مقاومت کنند.
چه باید کرد؟
خوب کمیساریای پناهندگی باید علناً بخواهد که عراق شروع به همکاری با آن بکند و اجازه مصاحبه فوری با ساکنان اشرف را بدهد.
آمریکا، اتحادیه اروپا و سازمان ملل باید بخواهند که ضرب‌الاجل عقب بیفتد.
ناظران سازمان ملل برای دوره تعیین تکلیف نهایی و انتقال ساکنان اشرف به کشورهای ثالث باید در اشرف مستقر شوند تا حقوق آنها را تضمین کنند.
تاریخ به‌رغم تلخ‌کامیهای آزار‌دهنده‌اش، نمی‌تواند نادیده گرفته شود.
با اینحال اگر با شجاعت با آن برخورد شود نیازی نیست دوباره تکرار شود. حالا زمان شجاعت است.
ساکنان اشرف باید در مقابل دستور اخراج و جابه‌جایی با هر وسیله‌ای که دارند مقاومت کنند
الکسیس دو توکویل زمانی گفت: ”وقتی گذشته دیگر چراغ راه آینده نیست، روح در تاریکی راه می‌رود“. آن‌چه دولت عراق با اشرف انجام می‌دهد شبیه چیزی است که هیتلر برای منطقه یهودیان ورشو در سال ۱۹۴۲ تدارک دید
در طول تهاجم آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳، ساکنان اشرف اعضای جنبش اصلی مقاومت ایران سازمان مجاهدین خلق ایران که در ۲۵سال گذشته در عراق پناه گرفته بودند بی‌طرف ماندند. سال بعد، همه آنها تضمینهای کتبی دریافت کردند که در مقابل تحویل داوطلبانه سلاحهایشان آمریکا از آنها محافظت خواهد کرد. ولی در اوایل ۲۰۰۹، آمریکا مسئولیت امنیت کمپ را به نیروهای عراقی واگذار کرد. از آن زمان، اشرف تحت محاصره بوده و ساکنان از خدمات اساسی نظیر خدمات مناسب پزشکی محروم شده‌اند.
قبل از این محاصره به‌عنوان یک عضو پارلمان اروپا من به تناوب بین ۲۰۰۴ و ۲۰۰۸ از اشرف بازدید کردم. من بیش از هر سیاستمدار غربی دیگر از اشرف بازدید کرده‌ام و شخصاً صدها ساکن آن را از نزدیک می‌شناسم. من هم‌چنین گزارشهای سفرهایم را برای پارلمان اروپا آماده کردم. به‌رغم تضمینهای کتبی مقامات عراقی به دولت آمریکا که همه حقوق ساکنان اشرف را رعایت می‌کنند، عفو بین‌الملل روز ۱نوامبر گزارش داد که کمپ اشرف چند بار مورد حمله نیروهای امنیتی عراقی قرار گرفته که باعث مرگ دهها تن از ساکنان و مجروح شدن سایرین شده است. عفو بین‌الملل افزود: ”نیروهای عراقی ۸آوریل به کمپ یورش بردند از قهر مفرط و آتش واقعی استفاده کردند. ۳۶تن از ساکنان شامل ۸ زن کشته شدند و بیش از ۳۰۰نفر مجروح شدند“.
به درخواست مقامات تهران، نخست‌وزیر عراق نوری المالکی ۳۱دسامبر را به‌عنوان ضرب‌الاجل بستن کمپ قرار داده و ساعت در حال تیک تاک کردن است. در ماه سپتامبر، کمیساریای عالی پناهندگی سازمان ملل اعلام کرد که ساکنان اشرف را متقاضیان پناهندگی می‌داند و از عراق خواست که ضرب‌الاجل را عقب بیاندازد تا بتواند درخواستهای پناهندگی را رسیدگی کند. با اینحال دولت عراق در هر نوبت مانع کار کمیساریا شده است. طرح عراق متفرق کردن ساکنان در تمام کشور و بعد از میان برداشتن آنها است.
دولت عراق باز سعی می‌کند جامعه بین‌المللی و مؤسسات سازمان ملل را با ارائه ”تضمینها“ بفریبد. متاسفانه، چنین تضمینهایی از طرف مقامات بی‌ارزشند. 6ساعت قبل از حمله آوریل گذشته، سفارت آمریکا در عراق تضمینهایی از دولت مالکی دریافت کرد که خشونتی نخواهد بود. نیاز به گفتن نیست که دروغ گفتن به سازمان ملل بسیار راحت‌تر از دروغ گفتن به آمریکاست. بر اساس زمینه‌های حقوقی، اخلاقی و سیاسی – آمریکا بیشترین مسئولیت را در قبال ساکنان اشرف دارد. کنگره این واقعیت را برجسته کرده است. در جریان استماع سنا در ۱۵نوامبر، سناتور کارل لوین، رئیس کمیته نیروهای مسلح گفت باید برای دولت عراق روشن کرد که یک احساس واقعی قوی این‌جا نسبت به ساکنان اشرف وجود دارد و اگر عراقیها این تعهد به ما را نقض کنند، یک تاثیر شدیداً منفی روی رابطه آنها با کنگره آمریکا می‌گذارد. متأسفانه دولت آمریکا پاسخ مناسبی به همه این نگرانیها نداده است.
در طول حمله آوریل، به‌رغم ویدئویی که به روشنی جوخه‌های آتش را نشان می‌داد که شهروندان بی‌سلاح را به قتل می‌رساند و خودروهای زرهی آنها را له می‌کنند، موضع رسمی عراق اول این بود که تلفاتی نبوده است و وقتی نمی‌شد جسد دهها پناهنده بی‌دفاع را انکار کرد، دولت عراق گفت آنها خودکشی کرده‌اند. اگر ساکنان اشرف در گروههای کوچک متفرق شوند، بدون دوربین و تلفن، مقامات عراقی خواهند توانست آنها را شکنجه کنند و به قتل برسانند و بعد هم ادعا کنند خودکشی کرده‌اند. این بار بدون شواهدی که دروغهای آنها را افشا کند.
بنابراین طرح عراق بسیار شبیه به طرح هیتلر و حکومت رایش سوم در ورشو است. این طرح قرار بود ۲۲ ژوئیه ۱۹۴۲ شروع شود. در آن زمان ساکنان منطقه مورد نظر رایش سوم تصمیم گرفتند در ورشو باقی بمانند. نتیجه نهایی، یک درگیری تراژیک بود اما جهان توانست ببیند چه چیزی دارد اتفاق می‌افتد.
اکنون ساکنان اشرف اگر تضمینهای از دولت عراق را باور کنند باید به خودکشی تن بدهند. در غیراینصورت باید مانند مقاومین ورشو در مقابل دستور اخراج و جابه‌جایی با هر وسیله‌ای که دارند مقاومت کنند.
چه باید کرد؟
خوب کمیساریای پناهندگی باید علناً بخواهد که عراق شروع به همکاری با آن بکند و اجازه مصاحبه فوری با ساکنان اشرف را بدهد.
آمریکا، اتحادیه اروپا و سازمان ملل باید بخواهند که ضرب‌الاجل عقب بیفتد.
ناظران سازمان ملل برای دوره تعیین تکلیف نهایی و انتقال ساکنان اشرف به کشورهای ثالث باید در اشرف مستقر شوند تا حقوق آنها را تضمین کنند.
تاریخ به‌رغم تلخ‌کامیهای آزار‌دهنده‌اش، نمی‌تواند نادیده گرفته شود.
با اینحال اگر با شجاعت با آن برخورد شود نیازی نیست دوباره تکرار شود. حالا زمان شجاعت است.